Dit weekend zou in het teken staan van het boek. De laatste aanpassingen aan Geen Cabaretier. Een boek over (on)belangrijk zijn en over betekenisgeving. En over loslaten van zekerheden en spannende keuzes maken in het leven. Soms. Want soms zijn ze ook heel gemakkelijk en vanzelfsprekend. Zeker als het om je kinderen gaat. Het weekend stond niet in het teken van het boek.
Ik arriveer om drie uur in Geldrop om samen met mijn vader aan de definitieve lay-out te werken van het binnenwerk en de omslag. Ik leg Eland direct in bed. Hij heeft onderweg van Meppel naar het zuiden niet geslapen. Twee uur later wordt hij wakker om te eten. Maar hij wil niet eten. Geen honger, vermoed ik. Opa zet hem aan de salontafel met wat speelgoed en we gaan er bij zitten. Dan zie ik hem opeens achterover vallen. Hij kijkt me aan alsof hij iets in de gaten heeft wat ik nog niet weet. Ik pak hem op, troost hem en hij maakt een plotseling vreemde beweging wat op een stuiptrekking lijkt. Ik kijk naar hem en hij kijkt bezorgd terug. Een tweede stuiptrekking. Een derde. Het wordt heftiger en nu ook spannender. Bezorgdheid neemt toe. Even googlen: de meeste ouders ervaren het alsof hun kind dood gaat maar er is niks ernstigs aan de hand. Een koortsstuip. Na een belletje met de huisartsenpost ligt Eland inmiddels rustig te slapen op mijn borst op de bank. Wanneer hij wakker wordt is zijn hoofdje nog warmer dan een uurtje geleden. Toch is hij vrolijk. In kleermakerszit zwaait hij naar opa en oma en werpt af en toe een blik op de natuurbeelden op tv. Maar dan begint hij hevig te trillen.
Tot hier het verslag. De rest van de ervaring is er een voor mij en helaas ook voor opa en oma Stuubs. Gelukkig was zijn moeder hier geen getuige van. Gelukkig heb ik de informatie op internet gelezen. Die komt overeen met mijn werkelijkheid. 112 bellen. Na een halve minuut ligt hij uitgeput in mij armen. Na een half uur hoor ik het geluid van de ambulance.
We moeten blijven. Ter observatie. Mevr. Stuubs is onderweg naar het ziekenhuis. Mijn ouders zijn er en ook mijn broer met zijn vriendin. Of ik het fijn vond dat ze meegingen. Nee, dacht ik vanuit een oud mechanisme om alles zelf te willen oplossen om zo uiteindelijk mezelf als held te benoemen. Ja, zei ik. Waarom niet samen deze gebeurtenis dragen? Ook ome Jan wil van betekenis zijn. Opa en oma zijn bezorgd. Slapen toch niet. In de wachtkamer is koffie en in een behandelkamertje volgen twee korte naschokken. Het is mijn vader die baalt van het lange wachten. Ik niet, tot ieders verbazing. Mijn weerstand op het bureaucratische systeem is veranderd in dank voor de hulp die mijn zoon ontvangt die ik hem op dit moment in zijn leven niet kan geven. Om 4.15 uur valt Elandje eindelijk in slaap. Wonder boven wonder doen ook wij een oog dicht.
Het boek afmaken is van hoogste prioriteit gedegradeerd tot totaal onbelangrijk. Terugkoppeling aan de eindredacteur kan wachten. De opmaak kan wachten. De drukker kan uitgesteld. De klant is koning af. Iedereen begrijpt dit en alles mag wijken voor wat het allermeest van betekenis is. Vanzelfsprekend laat ik alles los. Het kost geen moeite en er is geen twijfel. Keuzes maken is soms heel gemakkelijk.
Om 11.00 uur mag Eland van de kinderarts naar huis. Hoge koorst door een soort luchtweginfectie. Hij is voldoende opgeknapt en kijkt weer wat frisser de wereld in. Vandaag begint voor hem het lange verwerken. Voor mij het gevecht met de angst op herhaling. Van iedere onverhoedse beweging die hij maakt, maken mijn hersenen een koortsstuip. Mijn vader zegt dat het eventjes kan duren voordat er weer vertrouwen is. Hij zal het wel weten.
Stuubs 
Ik ken dit, ik herken het. De angst, die tot diep in je ziel zit. Ik was toendertijd alleen thuis met mn zoontje. Het gebeurde avonds. Al een paar maal de huisarts gebeld ivm hoge koorts ‘maar ik hoefde me echt geen zorgen te maken, kleine kinderen hebben wel vaker zomaar hoge koorts’. Maar als verpleegkundige en vooral als moeder voelde het niet goed. Dus constant in de gaten houden maar…. Tot inderdaad de koortsstuip kwam. Toen had ik nog geen mobieltje, de keuze maken blijf ik bij hem of ren ik naar de telefoon. Voor het laatste gekozen, de arts kwam snel en stopte ons samen bij hem in de auto om met gierende banden naar het ziekenhuis te rijden. Daar moest hij meteen een ruggenprik want het zou weleens hersenvliesontsteking kunnen zijn. Omdat er geen oudere jaars verpleegkundige op de afdeling was moest ik maar assisteren. Na 3 mislukte pogingen heb ik de kinderarts gezegd te stoppen, ik kon dit niet meer en mijn zoontje was volledig overstuur. Al met al heeft hij een week in het ziekenhuis gelegen, de oorzaak is nooit gevonden. De huisarts zei me later dat hij vreselijk daad geschrokken, normaal duurt een stuip maar een paar minuten en zijn de artsen er meestal te laat bij om het te kunnen zien. Mijn zoon heeft 3 kwartier liggen stuipen. Inmiddels zijn we 33 jaar verder, is hij 2 meter lang(En rond) en gaat het prima met hem. Maar die angst….. die raak je niet zomaar kwijt! Hij heeft jaren, bij iedere verhoging, meteen paracetamol van me gehad. En iedereen maar zeggen dat koorts goed is voor een kind, gewoon laten komen. Nou, bij mij heeft er nooit meer eentje hoge koorts gehad.
LikeLike